Reuf
- Tekst en spel: Pepijn Schoneveld
- Regie: Joost van Hezik
- Poster: Joost de Haas
- Vormgeving: Esmee Thomassen
- Scriptdokter: Lykele Muus
- Speelperiode: april 2011 – juni 2012
“Een voorstelling over feromonen, bedorven melk, putlucht en ander gemis.”
Mensen die niet kunnen horen zijn doof en hebben gebarentaal en ondertiteling. Mensen die niet kunnen zien zijn blind en hebben lieve Golden Retrievers of een gekleurde stok en zelfs een tikje in het stoplicht. Maar wat hebben mensen die niet kunnen ruiken? Niks. Hoe noem je mensen die niet kunnen ruiken? Er bestaat niet eens een woord voor. Ik wil niet gewoon zijn. Ik wil thuiszorg. Ik wil ook mijn bestaansrecht ontlenen aan een handicap. Ook ik wil medelijden en een eigen unieke identiteit. Ik wil bij een minderheid horen, zoals iedereen bij een minderheid hoort. Ik wil compensatie voor mijn gemis. Het liefst in de vorm van geld. Ik ben Pepijn Schoneveld, dit is mijn solovoorstelling en ik ben ‘Reuf’.
Jury rapport Leids Cabaret Festival
Pepijn Schoneveld
Valt helemaal onder de noemer: origineel. Van een ogenschijnlijk ondenkbaar onderwerp als geur bouwt hij een afgerond programma op, dat een authentieke indruk achterlaat door dynamiek en een uitgekiend absurdisme. Hij kan spelen en weet door zijn acteurschap een aansprekend personage neer te zetten. Via vlagen van poëzie en literaire subtiliteit slaagt hij er in een echte voorstelling te maken. Een functioneel bewegingsschema, z’n mimiek, z’n plastiek en effectieve gebaren ondersteunen hem daarin. Op die momenten is Schoneveld ook de kwetsbare theatermaker die hij wil zijn. Dan steekt hij een betoog af, dat diverse onderdelen smeedt.
Het hanteren van “De Vleet” werkt, omdat hij een verteller is die beelden optrekt, tempoverschillen en stiltemomenten hanteert en factoren als liefde en angst een duidelijke plek geeft. In dit programma is het bijzonder dat hij de interactie met het publiek niet schuwt. Zo’n constatering als “de eerste openbare erectie” is heerlijk. Dat wel, maar op weg naar de climax mist hij in de slotminuten de boot. De verkleding achterop het toneel levert een bizar moment op. De muziek vult weliswaar de stilte, maar doet niets met de kijker. Deze tegenstelling is net zo opmerkelijk als de kwaliteiten die hij in het voorgaande heeft getoond.
Poster Reuf